Εισαγωγή

Η λέξη χορός ή αλλιώς στην αρχαία ελληνική γλώσσα όρχησις είναι ο συνδυασμός λόγου, μουσικής και κίνησης, και έχει μούσα του την Τερψιχόρη. Η έννοια του χορού είναι συνυφασμένη με τον άνθρωπο και την εξέλιξή του στις διάφορες κοινωνίες και πολιτισμούς, και διαμορφώνει ένα φαινόμενο με οικουμενική ισχύ που μετασχηματίζεται συνεχώς ανάλογα με την διαφοροποίηση των κοινωνικών δομών και των οικονομικών και πολιτικών γεγονότων. Στον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό ο Πλάτων τον 5ο αιώνα π.χ. πρώτος διαχώρισε τους πολεμικούς χορούς, τους χορούς του κυνηγιού ή τους χορούς της βροχής από την έννοια της ‘ευγενούς’ τέχνης. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα η τέχνη του χορού, μεσώ της ανθρώπινης κίνησης, πρέπει να περιέχει στοιχεία μίμησης τα οποία δεν αναπαριστούν απλώς ένα γεγονός αλλά προκαλούν στο θεατή μια εμπειρία, αναπαράγοντας ή/και ενεργοποιώντας ένα συναίσθημα. Ακολουθώντας την άποψη του Πλάτωνα, ο Αριστοτέλης συμπλήρωσε ότι ο ρυθμός, ο λόγος και η μελωδία είναι διαφορετικά μέσα τα οποία είτε μόνα τους είτε σε διαφορετικούς συνδυασμούς παράγουν και αυτά τα δικά τους στοιχεία μίμησης. Αναφέρθηκε συγκεκριμένα στον χορό υποστηρίζοντας ότι ο ρυθμός μόνος του, χωρίς την μελωδία, είναι αρκετός εφόσον οι χορευτές προσδίδοντας ρυθμό στις χειρονομίες, εκφράζουν τρόπους, πάθη και δράσεις. Από τα παραπάνω μπορούμε να διακρίνουμε το πόσο αποστασιοποιημένοι ήμασταν ήδη στις αρχές του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, από την άποψη ότι ο χορός είναι απλώς μια αυθόρμητη και κοινά αποδεκτή ανθρώπινη εκδήλωση. Ο χορός είχε ήδη πάρει με την παραπάνω τοποθέτηση, την θέση του ως αναγνωρισμένη καλλιτεχνική δραστηριότητα από τον 5ο αιώνα και αποτελούσε κυρίαρχο στοιχείο στη διαδικασία της θεατρικής παραγωγής του αρχαίου δράματος. Οι απόψεις του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη επηρέασαν επανειλημμένα στη διάρκεια των αιώνων τις Ευρωπαϊκές ιδέες για τον έντεχνο χορό σε διάφορες χώρες.